Iedereen kent het wel, je koopt een boek met de vaste intentie het meteen in het komend weekend te gaan lezen, maar er komt van alles tussen en het boek belandt na een paar weken op een stapel waar al meer van dit soort boeken liggen. Bart Funnekotter schrijft vandaag in NRC over dit fenomeen en de auteur plaatst er een foto bij van zijn ‘stapel van schaamte’, zoals hij die stapel ongelezen boeken noemt. Hij plaatste zijn schaamtestapel op Twitter en kreeg allerlei reacties. Zo blijkt er in het Japans een speciaal woord voor zo’n stapel nog altijd niet gelezen boeken te bestaan: tsundoku. (Persoonlijke bekentenis: de tsundoku van schrijver dezes is minstens twee meter hoog.)
Een twitteraarster reageerde op de oproep van de redacteur en schreef dat ze die ongelezen boeken haar lonkboeken noemde. Zo’n lonkstapel klinkt niet alleen veel positiever dan stapel van schaamte, maar suggereert ook een betere huiselijke sfeer.
Lonkboek, het is zo’n mooi woord dat het eigenlijk verdient een algemeentalig woord te worden.
Definitie
lonkboek (het, -en) boek dat je gekocht hebt maar aan het lezen waarvan je om een of andere reden maar niet toekomt, waardoor het boek elke keer bij het zien ervan het aangename verlangen blijft wekken om alsnog te worden gelezen
Geef een reactie