ontdriften

Afgelopen zaterdag schreef Volkskrant-columnist Merel van Vroonhoven over agressie op de sociale media, onder meer jegens politici:

Sociale media zijn verworden tot een digitale vuilstortplaats, waar de verontwaardigde, verveelde of verongelijkte mens ongegeneerd zijn drek dumpt zonder zich te bekommeren om de consequenties.

De column leidde tot stellingnames, nuanceringen en andere reacties. Vandaag reageert een Volkskrant-lezer (J. Douwes uit Wanneperveen) in een ingezonden brief op de column. Hij probeert een psychologische duiding te geven van ons socialemediagedrag en komt dan tot een oplossing:

Sommige mensen en organisaties zijn goed in het exploiteren van die driften voor eigen politiek of commercieel gewin. Ook dat is een drift. De remedie? Ontdriften.

Dat is een interessante visie, maar nog interessanter is het woord ontdriften.

Ontdriften is namelijk een nieuw woord, dat ogenschijnlijk doorzichtig is: niet toegeven aan zijn driften. Maar dat is lastig, want (oer)driften zijn nu eenmaal onlosmakelijk verbonden aan het mens-zijn. Je moet ontdriften dus eerder opvatten als ‘niet toegeven aan driften die een uiting zijn van agressie en die op hun beurt agressie kunnen oproepen.’ Niet toegeven aan driftige driften als het ware. Dat heet trouwens meestal: zichzelf weten te beheersen.

Definitie

ontdriften (onovergankelijk, ontdriftte, is ontdrift) niet toegeven aan bepaalde driften, m.n. aan driften die in de vorm van agressie of geweld tot uiting komen en/of die agressie of geweld kunnen oproepen