Afgelopen weekend schreef de Belgische krant De Standaard over geluidsoverlast in de trein. De auteur van het artikel profileerde mensen die daar last van hebben en aan hun ergernis uiting geven als stiltesnobs:
Stiltesnob. Ik stel me er iets bij voor. Iemand die met uitgestreken gezicht, blakend van afkeuring en intolerantie, de krioelende wereld rondom zich gadeslaat. Al wat onbelangrijk is, zit in die krioelende, lawaaierige massa. Al wat belangrijk is, gebeurt in zijn eigen hoofd, maar wordt gestoord door al wat tettert, kakelt en Youtube kijkt zonder oortjes.
Stiltesnob is een nieuw woord. Dat betekent dat de betekenis van het woord nog blanco is:
Of zie ik het verkeerd en is een stiltesnob iemand die in zijn eigen gedachten leeft, genoeg heeft aan innerlijke prikkels en hoogsensitief reageert op wat erbuiten gebeurt? Of misschien is het gewoon simpeler dan dat en zit het vervat in de definitie van snob? Zo iemand schat doorgaans hoog in wat zeldzaam is: roze kaviaar, een Birkin-tas en dus ook stilte. Of nog: in een wereld waar je nog zelden kan schuilen voor intrusieve geluiden is stiltesnob een etiket voor iemand die bewust met levenskwaliteit bezig is?
Het is een mooi woord. En het fenomeen is herkenbaar.
Definitie
stiltesnob (de, -s) iemand die uit een superioriteitsgevoel hecht aan stilte in zijn omgeving, bv. in de stiltecoupé van een trein, omdat hij die stilte ervaart als een toestand waarin hij zich in het hooggebergte van de geest kan terugtrekken
Geef een reactie