De ‘jihadfluisteraar van Amsterdam’, zo wordt een zekere David Kenning, van Ierse komaf, soms genoemd, schreef De Telegraaf afgelopen zaterdag. Niet dat te verwachten is dat jihadfluisteraar meteen gangbaar wordt, maar het is wel een interessante samenstelling.
In het verleden hebben we al paardenfluisteraars, hondenfluisteraars en zelfs mensenfluisteraars gesignaleerd. Al die fluisteraars hebben we te danken aan de roman The Horse Whisperer (1995), vertaald als De paardenfluisteraar, van Nicholas Evans. Deze samenstellingen hebben met elkaar gemeen dat in het eerste woorddeel de groep personen/dieren wordt genoemd die iets ingefluisterd krijgen.
De jihadfluisteraar fluistert echter de jihadisten niets in het oor. Dan zou hij een jihadistenfluisteraar heten. Nee, hij ‘adviseert wereldwijd vele landen bij de aanpak van uitreizigers, moslimextremisten die zich aansluiten bij bijvoorbeeld de Islamitische Staat (IS).’ En hij heeft er een duidelijk standpunt over: ‘De gewelddadige jihad is volgens hem slechts dekmantel of ticket voor een nieuw leven voor verwarde breinen.’
De jihadfluisteraar wil niet met zijn foto in de krant en dat verklaart misschien waarom hij niet jihaddeskundige of jihadspecialist wordt genoemd. Het woord jihadfluisteraar benadrukt namelijk zijn geheime missie: hij is op de achtergrond beschikbaar om autoriteiten te adviseren.
Arnoud van den Eerenbeemt
Opmerkelijk dat ‘…kundige’ en ‘…deskundige’ door elkaar worden gebruikt. Waarom niet kortweg ‘jihadkundige’, in lijn met ‘taalkundige’ en ‘boekhoudkundige’? De Grote Van Dale vermeldt 100 bijvoeglijke naamwoorden op ‘-kundige’ tegenover 14 op ‘-deskundige’. “Zij is een deskundige op haar vakgebied en levert een deskundig oordeel.”