Aan het rijtje arbeidsongelijkheid, inkomensongelijkheid en rechtsongelijkheid kunnen we vanaf vandaag een nieuwe samenstelling toevoegen: koolstofongelijkheid. Kort gezegd komt dat erop neer dat de rijkste aardbewoners veel en veel meer koolstof uitstoten dan de arme mensen: ‘Zo vervuilt de top 1 procent van uitstoters, ongeveer 70 miljoen mensen, net zoveel als de onderste 50 procent, ofwel 3,5 miljard mensen,’ schrijft Trouw vandaag.
Koolstofongelijkheid is een beetje een lang woord, dat bovendien niet erg tot de verbeelding spreekt. Zou het fenomeen met een metafoor worden benoemd, dan zou het misschien wat meer tot de verbeelding spreken.
Maar wacht? Zou het woord koolstofkloof zich daar niet goed voor lenen. Dat woord klinkt niet alleen goed door al die o’s (alliteratie), maar ook door de herhaalde k-klank in koolstof en kloof (assonantie).
We hebben koolstofkloof precies één keer aangetroffen in de betekenis waarin vandaag koolstofongelijkheid wordt gebruikt, dus het woord bestaat niet slechts virtueel. Iets gewoner is het woord CO2-kloof, waarvan de betekenis echter weer wat diffuser is.
Mocht het wat worden met de bestrijding van de koolstofongelijkheid, dan is de kans dat die bestrijding succesvol is misschien toch het grootst als de koolstofongelijkheid koolstofkloof gaat heten.
Peter
Als één van de genoemde woorden aan zou moeten slaan, dan gaat mijn voorkeur toch echt uit naar CO2-kloof, aangezien koolstof en koolstofdioxide twee heel verschillende dingen zijn!
Koolstofongelijkheid mag een béétje een lang woord zijn, kennelijk vond de bedenker dat koolstofdioxide-ongelijkheid een té lang woord was. Dat het resultaat nergens meer op slaat (koolstof uitstoten? Koken de rijksten der aarde op houtgestookte fornuizen?) doet er kennelijk niet toe.