Gisteren schreef Trouw-columnist Ephimenco over de reacties van sommige feministen op de groepsaanrandingen in Keulen. Zij ontkennen de culturele component van de aanrandingen, zoals afgelopen zaterdag in een interview in Trouw: ‘’Aanranding en intimidatie dateren van vóór het vluchtelingenvraagstuk. Het is lekker makkelijk voor blanke mannen om te wijzen naar migranten als het grote gevaar voor ‘onze vrouwen’.’
Door de etniciteit en het geloof van de aanranders te ontkennen ‘wordt iedere poging tot correctie van de dadergroep ondermijnd’, aldus Ephimenco, die concludeert: ‘door in een ontkenningskramp te schieten worden muffe feministen de objectieve bondgenoten van islamisten. De vierde golf dient zich al aan in de gedaante van het feminosalafisme’.
Eerlijk gezegd moesten wij wel een beetje grinniken bij het lezen van dat woord, want feminisme en salafisme zijn zo onverenigbaar, dat de creatie van het gelegenheidswoord feminosalafisme wel héél fijntjes de spot drijft met salafisten en vooral feministen, bien étonnés de se trouver ensemble.
Op Twitter werd het woord niet echt opgepikt. Wouke van Scherrenburg wijdde er weliswaar een summiere tweet aan, maar verder maakte het woord niet veel los. Het lag dus in de lijn der verwachting dat feminosalafisme vandaag alweer vergeten zou zijn.
Toch staat het vandaag opnieuw in de krant: in een ingezonden brief geeft een Trouw-lezer uiting aan zijn ergernis aan de column van Ephimenco en dan vooral aan diens woord feminosalafisme.
Deze tweede kans voor het woord feminosalafisme zal het woord weliswaar niet meteen doen inburgeren, maar het moet voor een columnist wel een geluksmomentje teweegbrengen als hij constateert dat een door hem of haar bedacht woord lezers zó kan prikkelen.
Geef een reactie