NRC Next schrijft vandaag over poldersterven. Aanleiding zijn de diverse boeken over de lichamelijke aftakeling en het sterfproces van met name familieleden die de afgelopen tijd in Nederland (en België) verschenen zijn. Die aftakeling is vaak confronterend. Uit het NRC-stuk, geschreven door Toef Jager, blijkt dat de verschillende schrijvers daar allen op hun eigen manier mee omgaan. Allemaal proberen ze schrijvend vat te krijgen op de dood en allemaal gebruiken ze daar hun verbeelding voor. Die verbeelding dient als een alternatief voor godsdienst, spiritualiteit en wetenschap als ‘methode’ om vat op de dood te krijgen.
Het artikel gaat nogal wat kanten op, maar eindigt sterk als de auteur concludeert dat de literaire verbeelding van de dood in een van zijn transcendentie ontdane wereld niets heroïsch, niets poëtisch heeft: ‘Wat wij hier hebben, is de polderemotie: aards en nuchter omgaan met verlies. Poldersterven als het ware: met je poten in de klei, met oog voor details maar weinig verbeelding.’
Dat woord poldersterven is weliswaar beeldend, maar geen beklijvend begrip. Veel interessanter is het woord polderemotie ter aanduiding van de nuchtere emotie die in de Nederlandse literatuur kennelijk gepaard gaat met de literaire verbeelding van de dood.
Polderemotie is een voorbeeld van de vele (mogelijke) samenstellingen met polder als eerste woorddeel, die verwijzen naar een handeling ‘in de polder’ (in ons land dus) die bovendien getuigt van eenvoud, zakelijkheid en een nuchtere houding. Omdat polderemotie een veel breder begrip kan zijn (of worden), dat toegepast wordt om meer andere emoties dan alleen de emotie die verband houdt met het moderne perspectiefloze sterven, is dit juist wel een woord met perspectieven.
Geef een reactie