In de strijd om de kiezersgunst bij de Tweede Kamerverkiezingen 2017 hebben we er weer een nieuw woord bij: selfielinks. Het debuteerde afgelopen zaterdag in NRC Handelsblad, dat het woord de betekenis ‘alleen links als het je zelf uit komt’ meegaf.
Hoe moeten we dat opvatten?
Intuïtief denk je bij selfielinks al snel aan een ‘linkse pose’ in bepaalde beleidskwesties. Je neemt als linksmens als het ware positie in ten opzichte van – pak ‘m beet – de zorg of het onderwijs doet ten aanzien daarvan een ‘linkse’ uitspraak en zorgt er tegelijkertijd voor dat die uitspraak wordt opgemerkt.
NRC Handelsblad typeert dit als ‘de nieuwe politiek’: ‘Links uit eigenbelang. Zelfhulplinks. Selfielinks.’ Het is een type linkse politiek die haaks staat op het oude vertrouwde, zogeheten klassieke links, waarbij je over de volle breedte – en dus niet slechts op enkele beleidsterreinen – een socialistisch ideaal nastreeft.
Selfielinks mag dan een nieuw woord zijn, het is vooral ook een modieus woord. En niet eens zo’n geslaagd modieus woord. Wat bedoeld wordt is dat de hedendaagse politici nogal eclectisch zijn in hun politieke keuzes en voorkeuren – soms links, soms rechts – en dat ze met die keuzes en voorkeuren goede sier maken bij hun ‘volgers’. ‘Geposeerd links’, zouden we vroeger zeggen. En waarom zou we dat eigenlijk ook in de toekomst niet zeggen in plaats van dat woord selfielinks, dat immers nogal wat uitleg behoeft.
Geef een reactie