Vandaag berichten de media dat de PvdA vindt dat het kabinet ‘niet krachtig genoeg optreedt tegen huwelijksdwang’. Eerder dit jaar is de overheid een actie ‘Huwelijksdwang en achterlating’ gestart, maar volgens de PvdA is die niet voldoende effectief. Nog steeds blijken vooral meisjes niet terug te keren van vakantie in hun herkomstland (of het herkomstland van hun ouders) omdat ze daar zijn uitgehuwelijkt. PvdA-Kamerlid Arib noemt het vandaag ‘onacceptabel dat jaarlijks tientallen, wellicht honderden leerplichtige kinderen na de zomervakantie niet naar school terugkeren’ (Volkskrant, 16-11-2009).
Huwelijksdwang oogt als een oerdegelijke samenstelling en op het eerste gezicht zou je daarom gemakkelijk kunnen denken dat het woord al lang in onze taal figureert. Dat is echter niet het geval. Het Woordenboek der Nederlandsche taal, dat het oudere Nederlands beschrijft, kent het niet, evenmin als Van Dale, dat het modernere Nederlands beschrijft. Geen wonder, want in feite wordt huwelijksdwang nog maar sinds een paar jaar regelmatig in de media aangetroffen.
Huwelijksdwang verwijst naar sociale dwang – vooral van de familie – bij het sluiten van een huwelijk. Het fenomeen komt vooral voor in culturen, waarin het huwelijk niet zozeer wordt beschouwd als de officiële bevestiging van een liefdesrelatie, als wel als een sociaal contract tussen twee mensen en zelfs tussen hun families.
Het fenomeen is waarschijnlijk zo oud als de mensheid en het woord huwelijksdwang is dan ook vrijwel zeker in vakkringen al langer in gebruik. In de krant is het echter pas in 2008 doorgebroken is. Tussen 1995 en 2008 werd het in totaal slechts een keer of tien in Nederlandstalige kranten aangetroffen, maar sinds begin 2008 is huwelijksdwang aan een opmars begonnen in onze taal. De afgelopen anderhalf jaar stond het woord ongeveer 175 keer in de kranten. Nu huwelijksdwang sinds juni 2009 ook figureert in een overheidscampagne is het in feite rijp voor het woordenboek.
Geef een reactie