hoe ze heette, dat ben ik vergeten

‘Hoe ze heette, dat ben ik vergeten’ zei een vriend afgelopen weekend over een van zijn jeugdliefdes. Hij was nog niet uitgesproken, of de zeurende melodie van Hoe je heette, dat ben ik vergeten klonk op uit de kerkers en krochten van mijn geheugen. Eddy Christiani scoorde daar in 1954 een hit mee. Ik zou het voorval vergeten zijn, als vandaag niet in de krant had gestaan dat diezelfde Christiani gisteren op de gezegende leeftijd van 98 jaar is overleden!

‘Hoe je heette, dat ben ik vergeten’ is een gevleugelde zin geworden, die je nu en dan aantreft in de krant of op internet. Vroeger wat vaker dan tegenwoordig misschien, maar nog steeds behoort deze zin tot het bezonken tekstdichterlijke erfgoed waarop in de media geregeld toespelingen worden gevonden.

Met deze woorden begon bijvoorbeeld Telegraaf-columnist Rob Hoogland een jaar of twee geleden zijn verhaal over een nogal traumatische amoureuze ervaring uit zijn jeugd: ‘Hoe ze heette, dat ben ik vergeten. Of ik heb het verdrongen, dat kan ook. Het staat me evenwel nog veel te helder voor de geest hoe ze me uitnodigde in haar appartementje, een fles wijn opentrok en zich op de tweezits wulps tegen me aan vleide. In de tussentijd had ze bovendien de toenmalige hit ’Cent mille chansons’ van Frida Boccara opgezet, het meest zaaddodende lied aller tijden, al wist ik dat nog niet. O, ik wist zo weinig. Ik wist, sinds kort, alleen min of meer wat de oerdrift inhield. Zij ook, helaas (…)’

De formule hoe je/ze/zij/hij heette, dat ben ik vergeten is weliswaar bekend geworden dankzij de vertolking van Eddy Christiani, maar de tekst van het lied is geschreven door de immens productieve tekstdichter Jacques van Tol.

Hoewel deze zin een vaste waarde is geworden bij het ophalen van herinneringen aan jeugdliefdes, staat hij niet in het woordenboek. Dat geldt voor meer zinnen uit (oudere) populaire nummers. Wie er een weet, mag zo’n regel natuurlijk in het reactieveld melden!