Wie of wat schetst onze verbazing?

Was je vroeger verbaasd over iets, dan zei je ‘Wie schetst mijn verbazing dat …’, waarna dan de bron van verwondering genoemd werd. De achterliggende gedachte van deze formule is dat iemands verbazing met geen pen te beschrijven (schetsen) valt: wie zou dat kunnen?

Nog steeds wordt deze formule regelmatig gebruikt, maar de afgelopen decennia lees en hoor je steeds vaker ‘wat schetst mijn verbazing’. ‘Wat schetst mijn verbazing’ heeft ‘wie schetst mijn verbazing’ zelfs ingehaald en is inmiddels zelfs de meest gebruikte variant. Puristen mopperen daar nogal eens over, maar je hoeft maar te denken dat een foto, film of kunstwerk iemands verbazing kan voorstellen, of ‘wat schetst mijn verbazing’ is opeens een acceptabele formulering.

Dat de formule nog verder ontworteld is geraakt, blijkt uit het feit dat veel mensen het werkwoord (schetsen) kennelijk niet kunnen thuisbrengen en ‘wie/wat schertst mijn verbazing’ zeggen of schrijven. Die variant is echter helemaal fout: verbazing kun je schetsen, maar niet schertsen.