Een grande bouffe is een schranspartij. De uitdrukking is ontleend aan de film La Grande Bouffe uit 1973. Daarin presenteert regisseur Marco Ferreri een stel vrienden – mannen van middelbare leeftijd – die besloten hebben zichzelf dood te eten. In een huis op het Franse platteland komen ze daartoe samen en doen zich tegoed aan de kostelijkste gerechten die een van hen, chef-kok Ugo, bereidt. Dat wordt dus schransen tot de dood erop volgt. Voor de kijker ziet het er niet allemaal even feestelijk en smakelijk uit. Integendeel. Maar dat is ook niet de bedoeling van deze vreetfilm, die in feite een moralistische boodschap heeft en niet alleen de vraatzucht – een van de zeven hoofdzonden – veroordeelt, maar ook de consumptiemaatschappij op de hak neemt.
La Grande Bouffe was in de jaren zeventig en tachtig een cultfilm, ook in Nederland, en de titel werd langzamerhand gevleugeld. Niet bij het grote publiek, maar wel in – laten we zeggen – links-intellectuele kringen. Je treft de uitdrukking al jarenlang met een zekere regelmaat aan in de krant, vaak in een betekenis die nauw aansluit bij de strekking van de film. Zo lezen we in de krant over ‘een humoristisch commentaar op ‘la grande bouffe’ van de feestdagen.
Geef een reactie