De Volkskrant schrijft vandaag over digitale seks: teledildonica. Dat is een ‘verzamelnaam voor alle computergestuurde seksspeeltjes’, aldus de krant. Teledildonica zou je haast, als dat niet zo’n cliché is, cyberseks 2.0 noemen: ‘Een erotische film kijken is in dit universum niet meer voldoende; alle zintuigen moeten worden geprikkeld.’ Daarvoor heb je niet alleen op afstand bestuurbare seksspeeltjes nodig, maar ook een VR-bril en een toestelletje dat parfums verspreidt.
Teledildonica debuteert vandaag weliswaar in een Nederlandse krant, maar in de Belgische krant De Morgen stond het woord twee jaar geleden al eens. In datzelfde artikel, dat op 14 januari 2015 verscheen, figureerde ook het behartigenswaardige woord tasttechnologie: technologie waarmee toestellen ontwikkeld worden om de tastzin te prikkelen, kennelijk een basistechnologie voor de teledildonica.
Een ander belangrijk woord in verband met teledildonica, dat evenmin nieuw is, maar wel de belangstelling van woordenboekmakers wekt, is augmentatie. Dat is de naam voor een (toekomstige) technologie, ‘waarbij mensen chips in het lichaam krijgen geïmplanteerd en biologische grenzen worden opgerekt’. Daarbij zouden hersenimplantaten worden ingezet om mensen zonder te praten met elkaar in contact te brengen voor het uitwisselen van (erotische) gedachten.
Maar goed, teledildonica dus. Dat woord hebben we geleend uit het Engels, waarin teledildonics al wat langer gewoon is. Geen wonder, de industrie is grotendeels Angelsaksisch. Teledildonics is in het Engels gevormd tele (ver, op afstand), dildo (kunstpenis) en het achtervoegsel –ics, dat geïsoleerd is uit het laatste deel van electronics. Teledildonica is namelijk net als vele andere onica’s (van avionica tot optronica) een van de vele vruchten van de elektronentechniek.
‘Dildo and Aeneas’
Interessant is nog de etymologie van het woord dildo. Volgens de Dikke Van Dale is dildo in 1984 voor het eerst in het Nederlands opgetekend en is het afkomstig uit het Engels. Sommige Nederlanders moeten het woord echter al eerder hebben gekend. Zo werd in 1977 in Rotterdam een popband opgericht onder de naam ‘The Rubber Dildo’s’ (in 1979 veranderde de band zijn naam in Stealer). Dat de NRC een jaar daarvoor de prachtige opera Dido and Aeneas (van Henry Purcell) aankondigde als ‘Dildo and Aeneas’ zullen we maar als een freudiaanse fehlleistung beschouwen.
Tal van herkomsthypotheses
Volgens de Oxford English Dictionary (OED) was het woord dildo in het Engels al aan het eind van de 16e eeuw in gebruik. Het woord prikkelt ook al lang de verbeelding van Engelstalige etymologen. Sommigen verklaren dildo als een verbastering van het Italiaanse woord dilotto, dat ‘genot’ betekent, anderen wijzen voor de oorsprong van dildo naar het Franse vulgaire woord dille (penis). Ook grappig is de verklaring van dildo als een verbastering van de uitspraak this-will-do (‘hier moet het maar mee’), waarmee de dildo in feite als een surrogaatpenis (als second best) wordt gekarakteriseerd. Ook het oude Engelse woord dally (speeltje) en het Engelse werkwoord to diddle (masturberen, neuken) zijn als mogelijke oorsprongen van dildo genoemd.
Relatie met een cactus?
De Nederlandse etymologe Marlies Philippa bracht, aldus de Etymologiebank, het woord dildo in 1992 in verband met de Engelse naam voor een fallusvormige cactus in het Caraïbische gebied: ‘Het woord is mogelijk in de Elizabethaanse tijd, tweede helft van de 16de eeuw, door Engelse zeevaarders toegepast op de ‘genotsstang’ en meegenomen naar het vaderland.’ In de Etymologiebank is tevens te lezen dat al in de 17de eeuw gepoogd werd om zo ‘virtueel reële’ seksuele ervaringen met de dildo teweeg te brengen: uit een Engels gedicht uit de 17e eeuw blijkt ‘dat de dildo gevuld kon zijn met warm water of met melk. Een dildo werd bij voorkeur vervaardigd van Venetiaans glas, vooral vanwege de mogelijkheid het voorwerp met vloeistof te vullen. De vloeistof gebruikte men om vocht te kunnen laten ejaculeren, maar ook om de namaakroede op temperatuur te brengen’.
Geef een reactie