Elk jaar met ramadan ontstaan er tegenwoordig wel een paar nieuwe woorden. Sommige zijn eendagsvliegen, zoals ramadancriminaliteit in 2012, andere ontwikkelen zich tot een begrip, zoals ramadanmoslim, de moderne islamitische pendant van de aloude kerstchristen. Een ramadanmoslim, ook wel bekend onder de naam Suikerfeestmoslim, is dus iemand die van islamitischen huize is, maar alleen nog tijdens de ramadan (en het Suikerfeest) het geloof in praktijk brengt.
Een woord dat sinds 2009 jaarlijks tijdens de ramadan in de kranten figureert, is ramadanoverlast: overlast die islamitische jongeren ’s avonds laat veroorzaken als ze na een dag te hebben gevast naar de moskee gaan of op straat luidruchtig genieten van de iftar. Vandaag is het De Telegraaf die schrijft dat gemeenten alert zijn op ramadanoverlast, bijvoorbeeld door het instellen van een samenscholingsverbod (in Gouda). In andere jaren reageerde de politie op dit type overlast door ramadandiensten te gaan draaien – een woord dat echter nog geen begrip is geworden.
Vandaag zingt op internet de samenstelling ramadanjournalistiek rond. De term dateert uit 2012 maar leidde sindsdien een sluimerend bestaan in de blogosfeer. Tot weblog GeenStijl de term gisteren adopteerde, waardoor ramadanjournalistiek nu op Twitter zelfs al genomineerd wordt als Woord van het Jaar. Wat ermee bedoeld wordt? Simpel gezegd: verslaggeving over de ramadan en vooral over hoe ramadanners (jazeker, dat woord bestaat, net als het werkwoord ramadannen) de ramadan beleven.
Een voorbeeld van ramadanjournalistiek vond GeenStijl afgelopen zaterdag in De Volkskrant: een reportage waarin een elfjarig kind figureerde dat eigenlijk nog niet aan de ramadan hoeft te doen en dat – hoewel het haast flauw valt – toch aangemoedigd wordt om te blijven vasten. Vandaag reageert schrijver Jonathan van het Reve in De Volkskrant op die reportage met een fraai stukje ramadancolumnistiek (dat is wel een nieuw woord): hij vindt dat er best wat kritischer journalistiek mag worden bedreven over dit soort religieus angehaucht gedrag (de ramadan dus), dat volgens hem – zeker voor kinderen – ronduit ongezond is: Zelfs over Tom Dumoulin wordt kritisch geschreven, constateert hij en hij besluit met de retorische vraag: ‘Waarom zou religie heiliger – of onschuldiger – zijn dan sport?’
Maar goed, in zijn stuk refereert Jonathan van het Reve ook aan het Algemeen Dagblad, dat vorige week tips gaf aan Hollanders die te maken krijgen met vastende collega’s: ‘Je hoeft je koffie niet op de gang te drinken, maar sla de vastende moslim wel graag stilletjes over als je een rondje gaat halen. Iemand een fijne ramadan wensen wordt altijd gewaardeerd.’ Dat deden wij afgelopen zaterdag dan ook al in Trouw. Maar de mooiste tip luidt: ‘Denk erom dat je nooit een ramadanchallenge weigert: dan vraagt een moslim jou om één dagje mee te vasten, waarna hij als “tegenprestatie” geld overmaakt aan een goed doel’.
Ramadanchallenge – de uitdaging van een moslim aan een ongelovige om overdag mee te vasten (en ‘s avonds te schransen?) – is weliswaar evenmin nieuw als ramadanjournalistiek, maar omdat ramadanchallenge een minder doorzichtige samenstelling is, is dit woord net wat interessanter.
Geef een reactie