In oktober vorig jaar dook in De Telegraaf het woord smartphonekinderen op. Kinderen die aan hun smartphone vastgeplakt zitten, zouden namelijk een groter risico hebben op ontwikkelingsachterstanden en lichamelijke ongemakken in hun latere leven. Het is eigenlijk opvallend dat smartphonekind nadien niet wat vaker in de media gefigureerd heeft, te meer omdat smartphone-ouders wél een gangbaar woord aan het worden is.
Vandaag staat het woord smartphone-ouders in De Volkskrant, maar het dook in 2011 voor het eerst op in NRC Handelsblad. Uit een onderzoek van de Nationale Academie voor Media en Maatschappij. blijkt vandaag dat het gezinsleven schade ondervindt van ‘fanatieke smartphone-ouders’ en dat jongeren gebukt gaan ‘onder het smartphone-gedrag (van hun) ouders’.
Is smartphonegedrag een doorzichtige samenstelling (menselijk gedrag met betrekking tot smartphones en het gebruik daarvan), smartphone-ouders is dat niet. Om die reden is het een woord dat belangstelling verdient: smartphone-ouders zijn niet zomaar ouders die beschikken over een smartphone (en met wie de kinderen dus ook vrijwel altijd meteen via de smartphone kunnen communiceren), maar het zijn ouders wier aandacht voor de kinderen snel afgeleid is door berichten e.d. op hun smartphone, waardoor kinderen aandacht tekortkomen.
Geef een reactie