In Het Parool schrijf huiscolumnist Theodor Holman vandaag over de alweer mislukte kabinetsformatie van het ‘motorblok’ met GroenLinks. Hij grijpt deze gebeurtenis aan om de linkse politiek even fijntjes onder de loep te nemen. Holman onderscheidt drie soorten links in Nederland. Het SP-links ‘ruikt naar het zweet van Ron Meyer en het schoolkrijtje van Emile Roemer’. Dat is het eerlijke links. Daartegenover stelt hij GroenLinks, de ‘verzonnen linkse religie, zeer geschikt voor de zelfgebreide bakfietsfamilie met een schuldgevoel dat de gehele Herengracht bestrijkt omdat ze het zo goed hebben’.
Daartussenin bevindt zich het PvdA-links. Holman zet de PvdA weg als ‘de omroep Max van de politieke partijen’ en hij typeert de politiek van de oude sociaaldemocraten als ‘rollatorpolitiek op z’n best’.
De vraag is of dat terecht is, maar laten we het hebben over het woord rollatorpolitiek – politiek die zijn beste tijd gehad heeft, politiek die de problemen van het verleden wil oplossen. Hoewel Holman het woord misschien zelf verzonnen heeft, is het niet de allereerste keer dat we het aantreffen. Op 30 januari 2012 schreef het regionale Limburgs Dagblad dat jongerenafdelingen van lokale partijen jongere raadsleden wilden. ‘Sommige raadsleden komen bij wijze van spreken met de rollator naar de vergaderingen.’ Het Limburgs Dagblad kopte toen ‘Geen rollatorpolitiek meer’.
Rollatorpolitiek, het zou er zomaar eens van kunnen komen nu GroenLinks weer heeft afgehaakt en het land de bakfietspolitiek (hé, misschien moeten wij ook maar nieuwe woorden gaan bakken!) van Jesse Klaver bespaard blijft. Want je kunt veel zeggen van de PvdA, maar in tegenstelling tot GroenLinks heeft de PvdA in het verleden al wél talloze malen verantwoordelijkheid genomen voor het landsbestuur.
Geef een reactie