Toen we vanochtend de kop ‘Stop het kilofetisjisme’ in De Telegraaf lazen, dachten wij van de Dikke Van Dale één milliseconde dat er een medicus (of in ons geval: een boekenestheet) aan het woord zou komen die vindt dat het nu maar eens over en uit moet zijn met dat eeuwige lijnen om aan een schoonheidsideaal te voldoen.
Maar nee, het bijbehorende artikel blijkt te gaan over afvalinzameling in de grote stad. Hengelo om precies te zijn. Die gemeente wil ‘dat zijn inwoners in 2030 nog maar vijftig kilo restafval per persoon per jaar produceren. Daarvoor moeten ze meer afval scheiden, gemiddeld verder met hun restafvalzakken sjouwen en daarvoor ook nog eens per keer afrekenen.’ Vanaf 1 januari gaat het om € 1,20 per keer.
Dat is een schijntje, vinden wij hier in de Randstad, maar bezorgde burgers in Hengelo komen tegen de gemeente in het geweer. Ze doen het beleid van het stadsbestuur af als kilofetisjisme. En dat is wel weer een mooi woord: beleid dat louter gericht is op gewichtsbeperking van het restafval.
Een bijkomend probleem vinden de actievoerders het vele zwerfvuil in Hengelo en het ongedierte dat dit aantrekt. Dat zwerfvuil zou komen doordat sommige mensen geen geld willen betalen voor het verwijderen van hun restafval. Dat kun je de gemeente echter niet verwijten, daarvoor moet je de asociale burger aanpakken.
Kilofetisjisme is samengesteld met het achtervoegsel -fetisjisme, dat Van Dale verklaart als ‘overdreven gerichtheid op het in het eerste lid genoemde’. Andere voorbeelden waarin dit achtervoegsel figureert, zijn kijkcijferfetisjisme en resultatenfetisjisme.
Geef een reactie