‘Wie paaitaks betaalt, mag alles bouwen in Antwerpen’, citeert de Belgische krant De Morgen voorman Meeuws van SP.A. Antwerpen. Dat riekt naar corruptie, want paaitaks is samengesteld van paaien (iemand gunstig stemmen, bijvoorbeeld door hem naar de mond te praten of hem iets toe te zeggen of te geven) en taks (belasting). ‘Natuurlijk is het goed dat ondernemers een bijdrage leveren aan de samenleving,’ vindt Meeuws. ‘Maar het is de manier waarop die wordt bepaald. Wie hoger of groter wil bouwen dan toegestaan, schuift gewoon met de schepen aan tafel. Bedrijven die de paaitaks betalen, hoeven zich niet aan de regels of de stedenbouwkundige adviezen te houden.’ Hij noemt het Antwerpse systeem dan ook een immocratie. Immocratie (samengesteld met immo, een verkorting van immobiliën oftewel onroerende zaken) troffen we in juli ook al eens aan, in Het Nieuwsblad, dus dat is ook wel een woord om te onthouden. ‘Dit is hier geen democratie, maar een ‘immocratie’ waarbij projectontwikkelaars vrij spel krijgen’, zei iemand toen over Merchem (6 juli 2017).
Maar terug naar paaitaks. Als we het woord zouden moeten definiëren, wat natuurlijk niet kan op basis van één bron, zouden we het moeten omschrijven als een ‘materiële bijdrage aan de inrichting en het onderhoud van het publieke stadsdomein ter verkrijging van bouwvergunningen of ontheffing van bepaalde bouwbesluiten’.
Mooi woord, maar het verwijst natuurlijk niet naar een echte taks, maar eerder naar iets wat we – we durven het haast niet te zeggen – steekpenningen zouden noemen.
Geef een reactie